Filipino tax
Door: Ilse
Blijf op de hoogte en volg Ilse
17 Oktober 2008 | Filipijnen, Manilla
Hoi allemaal,
Het heeft even geduurd voordat ik weer een verhaaltje kon publiceren, ik zal zo uitleggen waarom. Eerst wil ik iedereen die een bijdrage heeft gestort voor Sarah en John ontzettend bedanken. Het heeft me heel erg blij gemaakt dat er zoveel positieve reacties op zijn gekomen en dat er zoveel gestort is. De studieschulden zijn afgelost, Sarah heeft haar diploma daardoor eindelijk ontvangen en is druk aan het zoeken naar een baan. Daarnaast wordt ze vandaag geopereerd aan een cyste in haar hals in Cagayan d’Oro (gratis door een missie van Duitse doktoren) en heb ik haar geld kunnen geven voor haar transport daar naartoe en om haar gezin deze periode waarin ze niet kan werken te ondersteunen. Ik ben van plan een soort fonds te maken waarin ik het geld wat overblijft kan storten, zodat ze daar in de toekomst ook nog studiekosten van kunnen betalen. Ze zijn ons heel erg dankbaar voor deze steun en ik word dan ook beschouwd als een instrument van God (altijd al willen zijn :) )…
Dan de reden waarom het zo stil is vanaf deze kant. Het punt is als volgt. Ondanks dat het een intense en interessante ervaring is om in de Filipijnen te werken in een behoorlijk achtergesteld gebied is de keerzijde dat het ontzettend zwaar is. De factoren die het zwaar maken is het feit dat je de taal nog steeds niet kan verstaan, het enorm heet is (god wat is het hier heet en vochtig!), ik slecht slaap door allerlei soorten herrie en hitte (had ik maar een luchtbucks om af en toe een haan of hond te kunnen killen), het lokale eten niet lekker is (nee ik word niet blij van rijst met een soort rauwe inktvis in blauwe inktsaus), ze mijn naam niet fatsoenlijk uit kunnen spreken (na spellen is het beste resultaat Elsie, maar alleen proberen na te zeggen levert Yussuf of Yulsun op), we niet fatsoenlijk kunnen sporten (Remco's grootste frustratie), echt diepgaand contact met de lokale bevolking praktisch onmogelijk is (te groot cultuurverschil), ik steeds grotere twijfels heb over het nut van een VSO-placement, de armoede af en toe hard aankomt en het feit dat er nog steeds constant 'hey Jo of Americano' naar je geroepen wordt waarbij je het gevoel hebt dat ze je vervolgens keihard uitlachen als je iets terugzegt. Dit soort dingen in verschillende combinaties opgestapeld zorgt er af en toe voor dat de Filipinotax bereikt is en een leuk verhaaltje schrijven is dan soms moeilijk. Het enige wat ons op zo'n moment te doen staat, is terugvluchten naar onze bunker in San France (ons lelijke betonnen blok huis). Door de week woon ik in Hinatuan, maar als ik daar weer een week losgelaten ben en het eindelijk donderdag is geworden, wordt het weer de hoogste tijd om mijn motortje te pakken en heel hard terug naar San France te rijden. Ik heb het nog geen week 5 dagen volgehouden daar. Dat terwijl ik door de weeks heel veel boottrips maak naar de prachtigste eilanden om data te verzamelen voor mijn zeewier-onderzoek. Geweldige ervaringen, onvergetelijk gewoon, maar op de een of andere manier…slopend.
Maar goed, het moet ook gezegd worden dat we veel nieuwe skills geleerd hebben. Een kleine opsomming:
- vis eten met graad en al (gewoon goed kauwen)
- de schrikreactie onder controle hebben wanneer er een muis, kakkerlak of hagedis voorbij schiet
- karaoke zingen
- wortelsoep maken
- beleefd danwel op slinkse wijze eten weigeren
- omgaan met gigantische verveling
- veel sms-en met textmates(Filipijnen is textcountry number 1)
- doen alsof je het gezellig vindt
- doen alsof je je niet mega frustreert
- hardlopen in de woonkamer
- off-road rijden met de motor (vooral ik, remco kon dat al)
- veel chocola en ijs eten (zelfde tactiek als in Afghanistan :) )
- met z'n 3-en op 1 motor rijden (duidelijk nog in de beginnerscategorie want 6 is geen uitzondering)
We downloaden ook veel films en series (iemand nog tips, graag iets beter dan Wall-e niveau, want we zijn door de 5 seizoenen Grey's anatomy heen) en hebben bijna ons reisplan rond (eerst 2 weken paradijselijk eiland op de Filipijnen, dan 3,5 week door Zuid-China en vervolgens 7,5 week Nieuw-Zeeland per fiets). Op 7 maart 2009 staan we dan volgens planning weer op Nederlandse bodem! Het zal na het lezen van bovenstaand verhaal geen verrassing zijn dat we daar toch wel naar uitkijken…alhoewel het reisvooruitzicht ook behoorlijk aantrekkelijk is..nog 6 weken...
groetjes van ons!
Het heeft even geduurd voordat ik weer een verhaaltje kon publiceren, ik zal zo uitleggen waarom. Eerst wil ik iedereen die een bijdrage heeft gestort voor Sarah en John ontzettend bedanken. Het heeft me heel erg blij gemaakt dat er zoveel positieve reacties op zijn gekomen en dat er zoveel gestort is. De studieschulden zijn afgelost, Sarah heeft haar diploma daardoor eindelijk ontvangen en is druk aan het zoeken naar een baan. Daarnaast wordt ze vandaag geopereerd aan een cyste in haar hals in Cagayan d’Oro (gratis door een missie van Duitse doktoren) en heb ik haar geld kunnen geven voor haar transport daar naartoe en om haar gezin deze periode waarin ze niet kan werken te ondersteunen. Ik ben van plan een soort fonds te maken waarin ik het geld wat overblijft kan storten, zodat ze daar in de toekomst ook nog studiekosten van kunnen betalen. Ze zijn ons heel erg dankbaar voor deze steun en ik word dan ook beschouwd als een instrument van God (altijd al willen zijn :) )…
Dan de reden waarom het zo stil is vanaf deze kant. Het punt is als volgt. Ondanks dat het een intense en interessante ervaring is om in de Filipijnen te werken in een behoorlijk achtergesteld gebied is de keerzijde dat het ontzettend zwaar is. De factoren die het zwaar maken is het feit dat je de taal nog steeds niet kan verstaan, het enorm heet is (god wat is het hier heet en vochtig!), ik slecht slaap door allerlei soorten herrie en hitte (had ik maar een luchtbucks om af en toe een haan of hond te kunnen killen), het lokale eten niet lekker is (nee ik word niet blij van rijst met een soort rauwe inktvis in blauwe inktsaus), ze mijn naam niet fatsoenlijk uit kunnen spreken (na spellen is het beste resultaat Elsie, maar alleen proberen na te zeggen levert Yussuf of Yulsun op), we niet fatsoenlijk kunnen sporten (Remco's grootste frustratie), echt diepgaand contact met de lokale bevolking praktisch onmogelijk is (te groot cultuurverschil), ik steeds grotere twijfels heb over het nut van een VSO-placement, de armoede af en toe hard aankomt en het feit dat er nog steeds constant 'hey Jo of Americano' naar je geroepen wordt waarbij je het gevoel hebt dat ze je vervolgens keihard uitlachen als je iets terugzegt. Dit soort dingen in verschillende combinaties opgestapeld zorgt er af en toe voor dat de Filipinotax bereikt is en een leuk verhaaltje schrijven is dan soms moeilijk. Het enige wat ons op zo'n moment te doen staat, is terugvluchten naar onze bunker in San France (ons lelijke betonnen blok huis). Door de week woon ik in Hinatuan, maar als ik daar weer een week losgelaten ben en het eindelijk donderdag is geworden, wordt het weer de hoogste tijd om mijn motortje te pakken en heel hard terug naar San France te rijden. Ik heb het nog geen week 5 dagen volgehouden daar. Dat terwijl ik door de weeks heel veel boottrips maak naar de prachtigste eilanden om data te verzamelen voor mijn zeewier-onderzoek. Geweldige ervaringen, onvergetelijk gewoon, maar op de een of andere manier…slopend.
Maar goed, het moet ook gezegd worden dat we veel nieuwe skills geleerd hebben. Een kleine opsomming:
- vis eten met graad en al (gewoon goed kauwen)
- de schrikreactie onder controle hebben wanneer er een muis, kakkerlak of hagedis voorbij schiet
- karaoke zingen
- wortelsoep maken
- beleefd danwel op slinkse wijze eten weigeren
- omgaan met gigantische verveling
- veel sms-en met textmates(Filipijnen is textcountry number 1)
- doen alsof je het gezellig vindt
- doen alsof je je niet mega frustreert
- hardlopen in de woonkamer
- off-road rijden met de motor (vooral ik, remco kon dat al)
- veel chocola en ijs eten (zelfde tactiek als in Afghanistan :) )
- met z'n 3-en op 1 motor rijden (duidelijk nog in de beginnerscategorie want 6 is geen uitzondering)
We downloaden ook veel films en series (iemand nog tips, graag iets beter dan Wall-e niveau, want we zijn door de 5 seizoenen Grey's anatomy heen) en hebben bijna ons reisplan rond (eerst 2 weken paradijselijk eiland op de Filipijnen, dan 3,5 week door Zuid-China en vervolgens 7,5 week Nieuw-Zeeland per fiets). Op 7 maart 2009 staan we dan volgens planning weer op Nederlandse bodem! Het zal na het lezen van bovenstaand verhaal geen verrassing zijn dat we daar toch wel naar uitkijken…alhoewel het reisvooruitzicht ook behoorlijk aantrekkelijk is..nog 6 weken...
groetjes van ons!
-
17 Oktober 2008 - 10:52
Birgit:
nog effe
x
-
17 Oktober 2008 - 13:17
Miriam:
Ik hoop dat de weken voorbij vliegen!!!
Oh en je moet Lost gaan kijken, als jullie dat al niet gedaan hebben...!
Groetjes Miriam -
17 Oktober 2008 - 17:53
Monique:
Hoi Ilse en Remco,
Ik blijf het vreselijk knap vinden wat jullie doen. Deze ervaring neemt jullie meer af. Wat betreft de minder leuke aspecten: inderdaad nog even volhouden en dat moet lukken met zo'n prachtige reis in het verschiet. Ik vind het ook wel een erg leuk vooruitzicht om jullie in maart weer te zien. Liefs, Monique -
17 Oktober 2008 - 19:11
Fabian:
Kop op, volhouden! Het is een geweldige ervaring voor jullie allebei. Uiteraard is niet alles even leuk, maar de ervaring op zich is iets wat je voor altijd bij blijft en jullie een stuk rijker heeft gemaakt.
Gegroet,
Fabian -
25 Oktober 2008 - 06:00
M & M:
Hoi Remco en Ilse,
Vanuit Zuid-Afrika een hartelijke groet van ons. Nog even volhouden tot jullie prachtige reis! Wow, wat een plannen. Het lijkt ons leuk om in Nederland een keer ervaringen met jullie uit te wisselen. Hartelijke groet uit een koud en regenachtig Durban,
Marcel en Mariska Westdijk -
26 Oktober 2008 - 14:35
Gé En Jeanine:
het instrument van God werkt dus!
Succes en daarna goede vakantie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
