bijna naar huis...

Hoi daar!

Hoe is het in ons kikkerlandje?
Dit zal de 1 na laatste mail worden van ons jaartje buiten spelen. Inmiddels hebben we met 1757 kilometers op de teller besloten dat het fietsen wel weer welletjes was en zijn we geswitcht naar de populairste activiteit hier in New Zeeland, tramping…(lees:wandelen). Maar eerst nog even een kleine terugblik op de barre fietstocht.

In het vorige bericht zaten we nog in Queenstown en hebben we fjordland bezocht. Maken ze zo’n ophef over, zoveel dat we het bijna wilden overslaan, maar zijn toch maar braaf gegaan…Daar voor het eerst kennisgemaakt met de doorn in het oog van de vakantieganger in Nieuw-Zeeland, de zandvlieg. De gehele westkust van het zuidereiland zit er vol mee en het zijn kleine nare zwarte rotvliegjes die als ze je steken een bult achterlaten die een week gigantisch blijft jeuken. Milford sound was mooi, de kajaktocht was leuk, maar fietsen is verslavend, dus waren we weer blij toen we weer fijn op de fiets zaten. Deze vreugde was van korte duur overigens, want net op die dag moesten we de hoogst berijdbare pas van NZ over. Dat betekende 700 meter stijgen. Met een leuk licht racefietsje is dat zo gepiept, maar met de Remco en Ilse- inpakstijl betekent dit dat we tot het gaatje moesten gaan om die tassen ook mee naar boven te fietsen. Wel een mooi uitzicht daarboven en het was de ‘gateway’ naar de westkust. We zagen er een beetje tegenop, de westkust. Ten eerste door die zandvliegen, maar vooral door de hoeveelheid regen die er jaarlijks valt (zo’n 7 meter)…Maar wonder boven wonder viel de regen steeds precies wanneer we niet aan het fietsen waren, vooral ’s nachts, en hebben we praktisch geen buien onderweg gehad. Wel enorm veel zandvliegen. Als je fietst kunnen ze je net niet bijhouden en heb je nergens last van, maar zodra je stil gaat staan zit er binnen de kortste keren een hele zwerm om je heen. De enige manier om dan een paar boterhammen naar binnen te werken is door met je armen zwaaiend op en neer te blijven lopen. De stops waren dan ook iets minder gezellig en van de omgeving genieten is er niet echt bij. Toch was het de moeite waard daar. Het is erg mooi om door het regenwoud te fietsen. Lage bewolking tussen die groene bergen en overal watervallen om je heen. Vooral de afdalingen zijn dan geweldig. Naar beneden suizen door het regenwoud, dat was onze thrill-factor, zonder te moeten heli-hiken, heli-biken of whatever je tegenwoordig met een heli kan gaan doen om de natuur een handje meer naar de verdoemenis te helpen. Het zou verboden moeten worden.

Wat betreft natuur is het mooi hier, maar cultuur is hier amper te bekennen. Het juiste woord om te omschrijven hoe alles er hier uitziet: keurig. Huizen met nette gazonnetjes, rechte straten, nette bloemenperkjes, 1 groot nieuwbouwproject. Het straalt werkelijk op geen enkele manier gezelligheid uit en als we ergens een dag zijn (tijdens rustdag) voelen we ons binnen de kortste keren gewoon niet op ons gemak en zijn we wederom weer blij als we mogen fietsen. Nooit verwacht dat ik als cultuurbarbaar nog es cultuur zou gaan missen...

Het fietsen was van de ene kant mooi en zorgeloos. Het enige wat je steeds in de gaten moet houden is het weerbericht (m.n. windrichting) voor de volgende dag en of er een supermarkt op de volgende bestemming aanwezig is. Verder hoef je alleen maar te fietsen. Van de andere kant hebben we ons wel verkeken op het parcours. Het is een land wat werkelijk nergens vlak is en als je de ene heuvel gehad hebt, is de volgende alweer in zicht. De spierpijn is eigenlijk de gehele 4,5 week niet over gegaan. Andere keerzijden van het fietsen zijn het verkeer wat vaak rakelings langs je heen raast en het feit dat je als fietser eigenlijk niet beloond wordt voor je prestatie. Er is geen andere mogelijkheid dan over de national highway fietsen, dus overal waar je met hard zwoegen de berg op bent gekomen, stappen andere toeristen keurig fris uit hun auto of camper om naar hetzelfde uitzicht te kijken. Dat waren dan ook precies de redenen waarom we in Picton gestopt zijn met fietsen en nu zijn gaan wandelen, weg van al het verkeer en van de highway.

We dachten dus..laten we maar rustig beginnen, laten we de Abel Tasman track gaan lopen. Het is 1 van de great walks van Nieuw-Zeeland. Kun je je met een watertaxi laten afzetten aan de kust en loop je in een aantal dagen terug over strand en door bossen. Nou, 3 dagen over 38 km leek ons wat overdreven. Dat kunnen we vast wel in 2 dagen. Dus tent ingeladen en andere zooi en op naar Abel Tasman. Zowaar na regen ’s avonds was het in de ochtend prachtig weer, dus wat kon er nog misgaan?!
Nou….het aantal kilo’s in je rugzak kan dus heel erg misgaan….Vooral als je zowat alles wat je op je fiets meezeulde nu in je rugzak stopt…Met wandelen hangt het aan je rug ipv aan je fiets en dat blijkt toch een stuk lastiger te zijn. Daarnaast waren we op het briljante idee gekomen dat we onze net nieuw aangeschafte wandelstokken vast niet nodig zouden hebben met zo’n easy wandeling….au….Het leek net de fietstocht, de ene helling na de andere.. Op de camping aangekomen de rugzak neergeploft en even gaan zitten. Werkelijk, na 10 minuten kon ik bijna niet meer opstaan, laat staan nog lopen. Ik zag mezelf de volgende dag al opgehaald en op de boot getakeld moeten worden omdat ik niet meer zou kunnen bewegen. Na een nachtje slapen viel dat gelukkig mee en aangezien we liever doodgaan dan toegeven dat we een inschattingsfoutje hebben gemaakt gewoon de track maar afgemaakt. Het had meer weg van een militaire oefening dan van een toeristisch uitje :(… Dacht dat we die tijd gehad hadden..

Goed, weer veel geleerd en bedachten dat we de focus beter op dagwandelingen konden leggen, ook leuk toch? Na de oversteek naar het noordereiland de 21e wilden we dan wel een vulkaan beklimmen. Mt Taranaki was niet zo toeristisch en in 1 dag te doen, dus toen de spierpijn weer verdwenen was waren we er helemaal klaar voor. Wat laat vertrokken (na 10 uur) maar ach, op de brochure stond dat je em in 7 uur wel kon doen. Wederom een lichtelijke onderschatting bleek..4 uur later waren we na veel klouter- en klimwerk nog niet op de top. Het lag in de wolken dus we konden niet zien hoe ver het nog was. Daarnaast had net tijdens deze tocht Remco’s horloge met hoogtemeter het begeven en konden we daar dus ook niet op zien hoe ver het nog stijgen was. Na 5 keer zeggen ‘ok we lopen tot daar waar we het nu kunnen zien en als we er dan nog niet zijn draaien we om’ verder bereikten we dan eindelijk de krater. Een grote sneeuwvlakte en veel mist, heel veel mist. Geen uitzicht dus. Waar doe je het dan eigenlijk voor hè? Ja, dat dachten wij ook. Net op dat moment kwam er een omslag in het weer en begon het enorm te waaien en regenen. Dit keer hadden we wel de wandelstokken bij ons, maar waren we de handschoenen vergeten. Dat hebben we geweten. Terwijl het hier zomer is en we maar op 2600 meter zaten, vroren onze vingers er zowat af en moesten we om de 2 minuten stoppen om onze handen weer op te warmen. En dat in de storm maakte de vakantievreugde er weer niet echt groter op.. Uiteindelijk zijn we om 20:30, net voor het donker, bij de auto gearriveerd. Dik 10 uur later dus en kapot.

Ook deze ervaring hebben we moeten bekopen met spierpijn, heel veel spierpijn. Zoveel spierpijn dat we allebei 2 dagen klapperknieën hadden als we opstonden (gewoon geen controle meer over de beenspieren) en we een extra rustdag, een bubbelbad en beenmassages hebben moeten inlassen om de volgende wandeling te gaan doen. God straft meteen, dat bleek wel weer.

We hadden gelukkig nog maar 1 wandeling op het programma staan. De Tongariro Alpine Crossing. De meest populaire wandeling van Nieuw-Zeeland. De wandeling was schitterend tussen 2 vulkanen door, langs een krater, kratermeren, etc, en we hebben ons niet laten verleiden door sidetrips naar de top van de vulkanen dit keer. Zeer trots en voldaan waren we om 3 uur ’s middags klaar en het leek net vakantie. Best fijn. We kunnen het wel…

Op weg naar Auckland kom je dan vervolgens langs een gebied met allerlei thermale natuurverschijnselen (geisers, hot springs, zwaveldampen), maar helaas hebben ze dat hele gebied afgesloten met hekken en kun je het alleen zien als je je portemonnaie weer flink opentrekt. We hebben het gaspedaal dan ook maar wat harder ingedrukt en de eerste de beste afslag weg van de thermal highway genomen. Ze komen er wel uit met hun geisers en thermale toestanden. Uiteindelijk stinkt het toch allemaal een uur in de wind naar rotte eieren.

Zitten nu in 1 of andere willekeurige havenstad, weg van al het toerisme, weg van de commercie en hopen dat het snel 4 maart wordt, zodat we naar Hong Kong kunnen. Shop till we drop met de Hong Kong dollars die we nog over hebben en dan jippie, eindelijk, eindelijk naar huis. Hopelijk net op tijd voordat ons nieuwe nichtje geboren wordt..en hopelijk met een heel vliegtuig. We hebben weinig clue van wat er nou eigenlijk allemaal gaande is met die crisis in Nederland, zullen we wel gaan merken na de 37e sollicitiatiebrief wellicht, maar daar moeten jullie ons maar een beetje over bijspijkeren.
Tot volgende week! (klinkt goed :))

Ilse en Remco